Współczesna wiedza o Bogu, Ewolucji, sensie życia człowieka.
Metodologia duchowego doskonalenia się.

---

Sztuka bycia szczęśliwym/Zajęcia 18

---

Zajęcia 18

Medytacja wstępna

Ćwiczenia psychofizyczne. Wykonamy “pogodzenie” i “obudzenie”. Drugie ćwiczenie wykonamy w trzech fazach. Najpierw wysyłamy falę światła przez całe ciało do palców stóp, następnie — tylko wzdłuż suszumny (wykorzystując “lejek”). Potem zobaczymy, jak na nas leje się z nieba najdrobniejszy, delikatny, czuły złocisty deszcz światła. Wpadamy pod nim w błogość. Niech on przenika przez całe ciało. Podniesiemy w górę dłonie i postawimy na nie w myślach naczynie typu miednicy. Niech ona napełni się tym deszczem. A teraz wylejemy ją sobie na twarz i niech strumień niebiańskiej rosy przepłynie przez przedni kanał. Powtarzamy ten element, doznajemy przypływu głębokiej błogości.

Na wszystkich kolejnych zajęciach będziemy wykonywać ćwiczenia psychofizyczne i taniec “spontaniczny” właśnie w tym wariancie.

Znowu koncentrujemy się na padającym na nas złotym deszczu. Rozpuścimy się w tym spadającym świetle. Przechodzimy w stan “tańca spontanicznego”.

Relaksacja

"Patrzenie" przez czakry

Ćwiczenia z ćitrini

Przeprowadzimy medytację. Zamykamy oczy.

Wyobrażamy sobie jasny słoneczny poranek.

Wszystko napełnia jaskrawo-białe, wpadające w złocisty odcień światło słoneczne. To światło staje się coraz jaśniejsze wokół nas.

Rozpuszczamy się w nim. Wczujemy się w jego olśniewającą czystość. To — jedno z najsubtelniejszych zjawisk przyrody.

Poczynając od głowy napełniamy nim swoje ciało ...

Teraz ciało składa się ze światła słonecznego ...

... Utwierdzamy się w tym stanie. Nasycamy się nim ...

Opanujemy jeszcze jedno nowe ćwiczenie mające dużą wartość praktyczną. Będziemy “patrzeć” w przód przy otwartych oczach jednocześnie z anahaty i sahasrary. W tym celu czakry łączą się jak gdyby łukiem przez ćitrini w jednolity kompleks. Takie “spojrzenie” obiektywnej życzliwości i spokoju szczególnie przyda się przy obcowaniu z grupami ludzi, na przykład podczas nauczania, prowadzenia wykładów.

Ćwiczenie z orbitą mikrokosmiczną. Kontynuujemy obieg po orbicie mikrokosmicznej dopóki nie pojawi się wyraźne wrażenie ciepła w swadhistanie i anahacie.

Część teoretyczna. Drugie stadium rozwoju człowieka można określić jako stadium “oddania i naśladownictwa”. W ontogenezie dziecka jest to okres mniej więcej od trzech lat do wczesnego wieku szkolnego. Dziecko jeszcze pozostaje w całkowitej zależności od rodziców i jest im oddane. Najbardziej interesującą cechą tego wieku jest łatwe przyswajanie nawyków zachowania na bazie naśladownictwa.

Jeżeli pozbawić dziecko w tym okresie obiektu do naśladowania, to jego zachowanie nie będzie kształtowało się prawidłowo.

W psychogenezie jest to następne stadium kształtowania miłości.

Wielu ludzi wszystkich krajów zgodnie z właściwościami swojej psychogenezy pozostaje w tym stadium przez całe życie. Są to przede wszystkim różnego rodzaju fanatycy. Na drogę zła wchodzą oni tak samo łatwo, jak na drogę dobra, w zależności od tego, dokąd poprowadzą ich przywódcy- Stawianie oporu ich fanatycznym niedobrym dążeniom wywołuje z ich strony tylko wzmożoną aktywność pod hasłem walki o czyjeś prawa lub obrony jakiś wysokich idei. Typowe przykłady — całkowite wypaczenie pierwotnej idei pod wpływem autorytetu przywódców w kampaniach okrutnych prześladowań “heretyków” i “innowierców” okresowo poruszających chrześcijański świat.

Ma się rozumieć, że ludzie o tym typie psychicznym są zdolni nie tylko do złych, lecz i do dobrych czynów. Nie są oni jednak zdolni do istnienia bez ślepego naśladownictwa poglądów i postępowania osób, będących dla nich autorytetem. Pomóc im można nie drogą “odciągania” lub gróźb (gróźb mogą się oni nie bać, gdyż w swoim przekonaniu są przecież bojownikami o prawdę!), lecz drogą taktownego przesunięcia pod wpływ innego lidera. Zapamiętajmy:

bez lidera tego typu ludzie żyć nie mogą.

Trzecie stadium — “konkretna wiedza”. W ontogenezie dziecka to wiek mniej więcej od 6—7 lat do 13—15 lat, do początku dojrzewania płciowego (sąsiednie stadia mogą częściowo zachodzić na siebie).

Jest to okres zdobywania elementarnych wiadomości o otaczającym świecie przez zapamiętywanie, eksperymentowanie oraz elementy twórczości.

Pośród ludzi dorosłych przebywających w tym stadium — masa dobrych pracowników — wykonawców w różnych specjalnościach. Ich zainteresowaniem jest zdobywanie wiedzy. I pozytywną wiedzę należy im przekazywać, pomagając im rozszerzać horyzonty. Jeżeli na skutek braku wiadomości poszli oni fałszywą drogą, łatwo jest to skorygować, dając im brakującą konkretną wiedzę.

Czwarte stadium — “harmonia”. Dzieci w tym wieku zaczynają intensywnie szukać harmonijnych sytuacji społecznych. Jest to “platoniczne” zakochanie się i nieśmiałe okazywanie “dorosłej” czułości. Ale również silne, chorobliwe postrzeganie nieharmonijnośći, niesprawiedliwości doprowadzające aż do prób samobójstwa. To pierwsze poważne zwrócenie wielu do sztuki. To szukający harmonii i miłości, lecz niedoświadczeni i przewrażliwieni dziewczęta i chłopcy.

Jeżeli w poprzednim stadium obserwowaliśmy przejaw aktywnego rozwoju adżny, to w omawianym obecnie obserwujemy rozwój anahaty i wiszudhi.

U dorosłych znajdujących się w tym stadium widzimy bardzo podobną sytuację psychologiczna: subtelność postrzegania i głęboka potrzeba miłości (kochać i być kochanym), pasjonowanie się sztuką i często wysoka wrażliwość psychologiczna.

Ludzie tego typu pragną harmonii i miłości — należy im je dać, ile tylko dać można. Lecz nie należy wymagać od nich energiczności i mądrości: są to cechy, które zdobędą oni później.

Następne stadium — “silą woli”. W tym stadium poprzez rozwój siły woli następuje utrwalenie wszystkich cech nabytych wcześniej. Podobnie jak na innych etapach drogi życiowej, tutaj również mogą nastąpić odchylenia od prawidłowej linii. Jeżeli jednak udaje się ich uniknąć, to człowiek będzie doskonalić się w obronie zasad Sprawiedliwości, Harmonii, Miłości.

Pomocą dla tych, którzy znajdują się na fałszywej drodze samoutwierdzenia, może być wskazanie im prawdziwych ideałów, o które należy walczyć.

Piąte stadium — to stadium wojowników w najlepszym sensie tego słowa — ludzi mężnych, beznamiętnych, bezinteresownych, sprawiedliwych, pełnych samozaparcia, silnych.

W tym stadium aktywnie rozwija się manipurą.

Szóste stadium — "aktywny rozum". To dojrzali ludzie o szerokich horyzontach i często dobrych zdolnościach organizacyjnych (w odróżnieniu od przedstawicieli poprzedniego stadium, którym brak szerokości myślenia nie pozwala pomyślnie radzić sobie z działaniem tego typu). Szerokość myślenia stanowi rezultat rozwoju sahasrary, a ten lub inny stopień energiczności odzwierciedla aktywność manipury.

Zadaniem ludzi tego typu psychicznego jest maksymalne wykorzystanie swoich wielkich możliwości dla dobra ludzi oraz pozostające w całkowitej zgodności z zasadami etycznymi, doskonalenie swoich zdolności organizacyjnych, poszerzanie horyzontów, rozwój swojego ośrodka emocjonalnego. Aktywna praca nad ostatnim punktem przyśpieszy ich przejście w następne stadium.

Siódme stadium — “Miłość i Mądrość”. Zdolność człowieka do Miłości rozwija się stopniowo doskonaląc się na poszczególnych stadiach. Można mówić o rozwiniętej Miłości już u osób, które pomyślnie opanowały stadium harmonii. Jednakże Mądrość stanowi osiągnięcie dopiero ostatniego, siódmego stadium. Mimo to ominąć poprzednich — nie można.

Miłość i Mądrość — to jest zdolność kochania i zrozumienia każdego człowieka oraz niesienia bezbłędnie tego rodzaju pomocy, jakiej on potrzebuje właśnie w danym momencie swojego rozwoju.

A w tym celu należy:

nauczyć się widzieć problemy ludzi ich oczyma;

nauczyć się kochać człowieka takim, jaki on jest teraz — jest to konieczna platforma do niesienia mu pomocy;

przyzwyczaić się do zaniechania daremnych prób “przerobienia” człowieka od razu zgodnie ze swoim ideałem, a tylko podpowiadać mu każdy następny krok i podtrzymywać przez pewien czas na nowym stopniu;

opanowywać samemu to, co może przydać się uczniom: niemożliwe jest nauczenie kogoś tego. czym samemu się nie włada;

oraz wiele innych rzeczy.

Prawdziwa Mądrość jest nierozerwalnie związana z prawdziwą Miłością. Prawdziwą zaś Miłością odznacza się ten, kto zawsze patrzy na świat sercem, a nie tylko rozumem i nigdy, w żadnych okolicznościach nie traci tego stanu.

Mądrość polega również na tym, że widzi się własną niedoskonałość, aby uświadamiać sobie, jak długa jest jeszcze Droga.

I w tym jeszcze jest Mądrość, że nigdy nie poprzestaje się na tym, co się osiągnęło, a do ostatniego tchnienia stara się zrobić jeszcze jeden krok, i jeszcze, i jeszcze ...

Mądrość — to uświadomienie sobie swojej jedności ze wszystkim. I jeszcze w wielu rzeczach Mądrość ...